Elimi Bırakma!

Konu: Elimi Bırakma! Perş. Ekim 30, 2008 2:18 pm

Sizle bir yerden blduğum çok güzel birşeyi paylaşmak istiyorum. Çocuk bizzat kendisi yazmış. (Anlatan erkek karışıklık olmasın )

İnsan en fazla ne kadar ağlayablir bilmiyorum ama ben bunları yazarken bile klavyeme yaşlar düşüyor.
Onu ilk gördüğüm gün mdürün odasına bir dosya götürüyordum. Kapıyı tıklattım. "Evet" sesiyle içeri girdim. Ve karşımda aklımı başımdan alan o muhteşem göz ziyafetini çektiren güzelliği gördüm. İlk ne olduğunu anlamadım sonra kendimi toparladım ve dosyayı müdüre verdim. Çıkmadan önce ona bir kez daha baktım ama o beni umursamıyordu bile ve çıtkım. Kalibm hiç bu şekilde çarpmamıştı. heyecandan terden ölecektim. Hemen duvarın yanına geldim. Bayılacaktım. Çok kötüydüm. Biraz durdum. Knedime gelince sınıfa girdim. Dersleri adam akıllı hiç dinleyemedim. Ve okul çıkışı onu tekrar gördüm. Aynı şeyleri onu her gördüğümde yaşamaya başladım. Artık onu hergün görüyordüm ve artık açılmalıydım ona. Bir srüe sadece arkadaşlık kurduk. Ve osnunda ben ona açıldım." Seni Seviyorum" dedim. Ve onun sözleri gerçekten beni dünyada mutlu olmadığım kdadr mutlu yaptı. "Bende " ... Bir bende lafı bütün hayatı nasıl değiştirebilir? Yaklaşık 2 yıl oldu ve o oo lanet gün...Herşeyimi benden alan o LANET GÜN. Artık dışarda iki sevgli gibi elele dolaşmaya başlamıştık. Tam bir aşktı bizim yaşadığımız. Ve ara sıra elimi bıraktığında "Elimi bırakma lütfen" diyordum. Her elimi bırakıtğında..Onu kaybetmekten hayatımda korkmadığım kadar çok korkuyordum. Ve bir gün mervidevlerden inerken yine elimi bıraktı. Ve bir hışım arkamı döndüm "Ben sana elimi bırakma dememişmiydim?" Ve arkamı döner dönmez gördüğüm manzara karşısında yıkıldım. Şoka girmiştim. Ağzımı oynatamıyordum. Ölmek istiyordum. Arkama bakmamalıydım diyordum. Benim küçük, tatlı, güzel sevgilim merdivenlerde kanlar içinde yatıyordu ve yanındada koca bir lastik vardı. Ne yapacağımı bilemedim, ağlayamdım bile. hemne ynaında çömdüm. Gözü kanıyordu. her yeri kanıyordu ve vee ve NEFES ALMIYORDU. Çok korkmulştum o anda ambulansı aramak bile aklımın ucundan geçmedi. Heryerim titriyordu. Uyan bile diyemiyorudm hiç birşey yapamıyordum. Her yerim kan olmuştu.. İLERDE KARIM OLACAK KADININ KANI ARTIK HER YEİRMRE BULAMŞMIŞTI. Kafasından da kan akmaya başlamıştı. Yardım istemek aklıma geldi. "YARDIM EDİN LÜTFEN" diye bağırdım. Bağırdım ama kimse gelmedi. koca merdivende ikimiz başbaşaydık kanlar içinde... Böyle mi olmalıydı? Başbaşa kalacaığımız son gün böyle mi olmalıydı? Ve biricik sevigilim, canımdan çok sevdiğim sevgilim kollarımda ölmüştü,. Onu son görüşümdü artık. Sımskı sarıldım ona son kez.. Son kez baktım ona. Yüzü eskisi gibi değildi. Her yeri kan içindeydi ve yüzü ayra dolmuştu. Yanıdnaki koca lastik kafasına isabet etmiş ve merdivenlerden yuvarlanmıştı. Salise farkıyla... Şimdi 28 yaşındayım ve hiçbir kıza yaklaşamıyorum. Sevemiyorum... O görüntü aklıma geldikçe tekrar bitiyorum...

Çok güzel bir hikaye değil mi arkadaşlar??